دانش تولید طی سال ها مسیر پر فراز و فرودی را طی کرده است و تکنیک ها و سیستم های تولید متفاوتی خلق شده اند که بارز ترین آن ها سیستم های تولید آمریکایی و ژاپنی بوده است که هر کدام دارای ویژگی های منحصر به فردی بوده اند.
سوالی که مدت های زیادی ذهن مرا به خود مشغول کرده است این است که چه سیستم تولیدی برای ایران مناسب است. آیا باید از سیستم های تولید آمریکایی یا ژاپنی استفاده کنیم یا یک سیستم تولید مختص به ایران متناسب با فرهنگ کاری و اجتماعی آن باید خلق شود؟ در هر صورت در گام اول شناخت کامل سیستم های تولید اهمیت دارد.
چیزی که ما شاهد آن بودیم و هستیم آن است که سیستم های تولید رایج در ایران در اکثر موارد به دلیل تقلید ناقص ، دارای هویت مشخصی نیستند و طبعا به مقصد مشخصی هم نخواهند رسید. و تازه این موضوع در صنایع بزرگ و برخی از کارخانجات با مقیاس متوسط صدق می کند ولی در بیشتر موارد آشفتگی شدید وجود دارد مخصوصا در صنایع کوچک که هیچ سیستم تولید مشخصی وجود ندارد و اصلا دانشی در این زمینه وجود ندارد.
برخی شرکت ها از سیستم های تولید شرکت های همکار خارجی اقتباس می کنند بدون توجه به روح و فلسفه آن . برخی تلاش می کنند که مثلا تولید ناب را در شرکت پیاده سازی کنند بدون توجه به شرایط محیطی خود و فرهنگ اجتماعی کشورهای موفق در این زمینه یا مثلا برخی دیگر از شرکت ها تلاش می کنند سیستم های PSA را در شرکت پیاده کنند و بعد حوصله آن را ندارند که الف تا یای این سیستم را بیاموزند و به برخی از ظواهر اکتفا می کنند و نتیجه را خودتان حدس بزنید.
درنهایت بهره وری پایین، تولید با هزینه بالا و غیر رقابتی، مشکلات زیاد در کیفیت، نارضایتی مشتری و بازار، شاخص های ضعیف سازمانی و در آخر حذف از بازار
در گام اول شناسایی دوران های تولید و مختصات هر یک را مورد مطالعه قرار می دهیم